Dit heeft mij geholpen bij mijn angststoornis!

Wellicht volg je mij al vanaf het begin, of misschien ook helemaal niet? Wat je misschien wel weet is dat ik heel lang last heb gehad van een paniekstoornis en straatvrees. In 2008 is het begonnen en ik ben hier heel wat jaren zoet mee geweest. Mijn leven als twintiger zag er waarschijnlijk een stukje anders uit dan de gemiddelde persoon van in de twintig. Ik zat namelijk alleen maar thuis op mijn bed, ik kon geen bezoek om mij heen hebben en ik had de ene paniekaanval naar de andere paniekaanval. Dat is hoe mijn dagen er voor een hele lange tijd uitzagen maar inmiddels, sinds een aantal jaren, kan ik vertellen dat het heel goed met mij gaat. Het is een heel proces geweest en ik heb heel wat tijd besteedt aan therapie, maar ik kan wel zeggen dat ik het achter mij heb kunnen laten.

Een beetje hoop

En toch kan ik het niet helemaal achter mij laten, dit komt vooral omdat ik ooit in een situatie zat waarin ik weinig hoop had voor mijn toekomst. En wat had ik dan graag succesverhalen willen lezen, om daar toch nog wat hoop uit te kunnen putten. Lang heb ik gedacht dat het nooit meer goed zou komen, dat mijn leven zou bestaan uit paniekaanvallen en waarin ik mij compleet gevangen zou voelen in mijn hoofd. Ik wil het dus niet helemaal achter mij laten omdat ik hoop, en ook al is het maar één persoon, dat iemand die nu een paniekstoornis heeft en dit artikel vindt wellicht een beetje herkenning en hoop krijgt. Soms denk ik, moet ik een boek hierover schrijven of is het een goed idee om als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan. Iets in mij wil heel graag mijn ervaring delen zodat ik andere mensen hiermee kan helpen.

Niks meer voor lief nemen

Ook realiseer ik mij soms dat het hebben van een paniekstoornis, dat zo’n ontzettend veel impact heeft gehad op bijna de helft van mijn leven, mij nu ook veel heeft gebracht in positieve zin. Wanneer je midden in de situatie zit kan ik mij heel goed voorstellen dat het lastig is om dit zo te kunnen zien. Wanneer iemand mij dit zou vertellen een aantal jaren geleden, was ik waarschijnlijk heel boos geworden. Maar wat ik merk bijvoorbeeld is dat ik veel meer geniet van mijn leven. Alles ervaar ik intenser en ik neem niks meer voor lief. Dingen die voor sommige mensen heel gewoon zijn, ervaar ik nog altijd als bijzonder omdat ik heel goed weet waar ik vandaan kom. Ik sta dus heel vaak stil bij bepaalde situaties en verwonder mij dan hoe ontzettend fijn het is dat ik iets weer “gewoon” kan doen. Ook ben ik als persoon heel sterk geworden en sta ik stevig in mijn schoenen, wat heel erg helpt in het leven. Maar zoals je hebt kunnen lezen heb ik dit niet zomaar bereikt, ik heb hier heel hard voor moeten werken. Dit is ook een reden waarom ik het niet helemaal achter mij kan en wil laten.

Nu jaren later ben ik ook achter een aantal dingen gekomen die mij ontzettend hebben geholpen en dit wil ik graag met je delen. Uiteraard heb ik veel aan mijn therapieën gehad, maar dit zijn wel dingen waar ik zelf min of meer achter ben gekomen en die mij verder hebben geholpen. Disclaimer; ik ben geen therapeut maar wel een ervaringsdeskundige.

Zorg dat je stresslevel naar beneden gaat

In de 12 jaar dat ik veel last heb gehad van mijn paniekaanvallen, ging dit in periodes. Soms had ik wat “goede” weken er tussen zitten maar er zaten ook periodes bij dat ik meerdere paniekaanvallen op een dag had. Er hoefde maar ‘iets’ te gebeuren en mijn lijf schoot in de paniek. Ik las een keer iets heel moois en voor mij was dit heel treffend en ik denk voor meer mensen die hiermee te maken hebben. Het volgende las ik: Je ziet een straat voor je met allemaal auto’s en het waait, en die ene auto daarvan gaat steeds het alarm af door een zuchtje wind. Die auto was ik! Er hoefde namelijk maar iets voor te vallen en ik zat meteen midden in de paniek. Er zat niks meer tussenin. Dit kwam omdat mijn eigen stresslevel continu bovenin zat. Je begrijpt, dan zit je meteen bovenin en kun je niks anders dan panieken.

Ik ontdekte dit op een gegeven moment en het eerste wat ik toen deed was zorgen dat mijn algemene stresslevel naar beneden ging. Hoe ik dit o.a. deed? Tijdelijk stoppen met bloggen, mijn man ging een periode thuis werken (alleen zijn voor mij was erg lastig), en ik deed veel ontspanningsoefeningen. In het begin was het ontzettend lastig, je bent zo gewend aan continu een stressgevoel hebben dat het heel lastig is om dit te doorbreken. Maar kijk voor jezelf wat je kan helpen bij het ontspannen. Kan je dit zelf of heb je misschien hierbij hulp nodig van andere mensen? Mijn man ging dus tijdelijk thuiswerken zodat ik echt even op adem kon komen. Toen eenmaal mijn stresslevel was gezakt, merkte ik meteen dat mijn paniekaanvallen aanzienlijk minder werden. Voelde ik wel iets, dan had ik ook de tijd om bepaalde technieken toe te passen om de paniek een halt toe te roepen. Uiteindelijk had ik door meer ontspanning een vicieuze cirkel doorbroken dat mij ontzettend heeft geholpen om verder te komen.

Maak het bespreekbaar

Ik heb het altijd gedaan, praten over mijn angststoornis. Ik vertelde het aan familie, vrienden, ik deelde het op mijn blog maar ik zei het ook tegen de caissière bij de Albert Heijn. Voor mij zorgde het ervoor dat ik wat lucht kreeg. Ging het bijvoorbeeld niet goed bij de kassa, dan sprak ik dit eventjes uit en ik merkte dan dat het mij rust gaf en ik kon eigenlijk altijd op begrip rekenen. Wanneer je last hebt van paniekaanvallen dan zit je heel veel in je eigen hoofd, het kan dan soms best even helpen om iemand te hebben waarbij even je gedachtes kunt delen. Diegene hoeft hier niet per se wat mee maar het is wel fijn dat een ander het weet, bij mij zorgde het altijd voor een opgelucht gevoel. Daarnaast denk ik dat het ook belangrijk is om psychische stoornissen bespreekbaar te maken. En mijn ervaring is ook wanneer ik het vertelde, iedereen kent (helaas) iemand met een bepaalde angststoornis. Het is dus een veelvoorkomend iets en het is zeker niet iets waar je je voor hoeft te schamen.

Zoek een manier van exposure dat je “leuk” vindt

Mijn therapiedagen bestonden vooral uit exposure, dus dingen doen die je eigenlijk vanwege je angsten uit de weg wilt gaan. Ontzettend leerzaam maar ook heel zwaar. Vooral als het exposure dingen zijn waar je niet per se heel enthousiast van wordt, bijvoorbeeld keer op keer met de bus een rondje oefenen door de stad. Het is zeker effectief maar ook lastiger omdat je er waarschijnlijk minder motivatie voor hebt. Natuurlijk is er motivatie omdat je beter wilt worden maar wanneer je midden in de situatie zit is mijn ervaring dat het moeilijk is om dit echt te voelen. Wat mij heeft geholpen is een manier vinden van exposure wat je echt leuk vindt.

Wat je leuk vindt is heel lastig te bepalen, want door je angsten vind je dingen waarschijnlijk helemaal niet zo leuk en heb je voornamelijk negatieve angstgedachtes. Maar bedenk eens zonder emotie wat je echt leuk vind/vond, bijvoorbeeld als kind? Waar werd je blij van? Voor mij was dit altijd paardrijden. Een aantal jaren geleden kreeg ik weer een droom, namelijk het hebben van een eigen paard. En tijdens het bedenken van deze droom, zag ik ook al heel snel alle beren op de weg. Maar ik besloot dit keer niet te luisteren naar mijn angsten en het gewoon te doen, in de afgelopen jaren heb ik zoveel kansen en ervaringen gemist in mijn leven en dat is iets wat ik niet meer wou.

Ik kreeg van mijn man een paard voor mijn verjaardag en ik had ineens een mega verantwoordelijkheid, namelijk het zorgen voor een paard. Maar diep van binnen voelde ik ook veel blijdschap, maar ook heel veel negatieve gedachtes. Mijn paard stond 400 meter van mijn huis en ik moest iedere dag hier zelfstandig naartoe. Ik voelde mij verantwoordelijk maar ik voelde ook motivatie, omdat ik het ook heel erg leuk vond. In het begin vond ik het vooral heel lastig en was het één en al exposure voor mij. Van huis zijn, alleen op mezelf, nieuwe mensen leren kennen, stal uitmesten (dus inspannen), paardrijden (wederom inspanning) etc. Allemaal dingen die ik doodeng vond. Maar toch bleef ik volhouden, omdat iets in mij het ook heel leuk vond en mijn kleine geluksmomentjes daar vond. Die geluksmomenten werden steeds meer, langer en beter. Mijn eerste paard, Kayo, heeft mij geholpen om weer vertrouwen te krijgen in mijn lijf. Voor mij was dit een hele belangrijke les, doordat ik steeds meer vertrouwen kreeg in mijn lijf stopten uiteindelijk mijn paniekaanvallen en durfde ik steeds meer dingen zelfstandig te doen.

Blijf hoop houden en geef niet op

Dit heeft mij gebracht waar ik nu sta. Ik heb nog maar weinig momenten dat ik paniek voel en voel ik wel lichte paniek (echt sporadisch), dan laat ik het er zijn en laat ik het ook weer wegvloeien. Ik ben niet meer angstig voor de angst. En de bovenstaande tips hebben mij hierbij goed geholpen en ik hoop dat het jou wellicht ook gaat helpen. Wat ik je ten slotte nog wil meegeven, vier kleine overwinningen, wees lief voor jezelf en blijf vooral hoop houden want er gaat een dag komen dat ook voor jouw de zon weer gaat schijnen!