Even een persoonlijk stukje!

Ik denk dat sommige meiden die ik ken via Twitter bepaalde dingetjes wel over mij weten. Toch denk ik ook dat veel bezoekers het nog niet weten. Heel lang heb ik getwijfeld of ik hier een stuk over zou gaan schrijven en vandaag heb ik besloten om dit te doen. Ook omdat het steeds beter met me gaat waardoor dit stukje toch nog enigszins een happy end heeft. Heb je geen zin in persoonlijke gebeuren lees dan vooral niet verder ;D.

Ongeveer een jaar geleden kreeg ik erg veel last van paniekaanvallen (hyperventilatie). Dit had ik ook al wel vaker gehad maar nu kreeg ik ze echt dagelijks. Het belemmerde mij zo dat ik niet meer kon werken en thuis kwam te zitten. En dat is misschien iets wat ik nooit had moeten doen. Achteraf kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan en aan de andere kant zijn er daardoor wel weer positieve dingen gebeurt, dat vertel ik je later. Doordat ik thuis kwam te zitten werd mijn angst om naar buiten te gaan steeds groter. Op een gegeven moment kwam ik gewoon niet meer naar buiten. Ik durfde het gewoon echt niet meer. Ik dacht als ik naar buiten ga krijg ik paniekaanvallen, val ik flauw, houdt mijn hart ermee op etc. Uiteindelijk kwam ik misschien 1 keer per twee weken uit huis. Dit was voor mij super moeilijk en heel verdrietig. Ik veranderde van een jonge meid die altijd aan het stappen was, winkelen in de stad en altijd overal bij wou zijn in een jonge meid die alleen nog maar thuis zat. Dit was echt super zwaar en wat was ik blij dat ik mijn blog had. Zo kon ik toch nog veel plezier aan iets beleven zonder dat ik daarvoor uit huis moest gaan. Ook voor mijn omgeving was en is het super moeilijk. Voor mijn ouders maar je kan je ook voorstellen dat mijn vriend alles buiten huis moest doen. Denk aan boodschappen doen,maar ook bijvoorbeeld make-upjes halen. Ik had toch producten nodig om bijvoorbeeld te reviewen. Ik besef echt hierdoor, dat mijn vriendje mij zo heeft gesteund en dit nog steeds doet hoe lief hij voor mij is en dat hij zeker weten de ware is. Ook mijn ‘beste’ vriendin heeft mij gewoon laten vallen en dit doet me nog steeds heel veel verdriet. Maar zo kom je er wel achter wie echt je vrienden zijn. Maar zoals ik al zei heeft dit verhaal toch nog enigzins een happy end. Het gaat inmiddels beter met me. Ik ben in therapie en daarnaast probeer ik en ga ik elke dag naar buiten. Dit kan een rondje zijn, maar laatst ben ik ook naar de AH geweest in mijn eentje. En zo heb ik nog wel meer ‘goede’ dingen gedaan. Ik denk dat het voor sommige misschien best raar klinkt van ‘ik ben in mijn eentje naar de AH geweest’ maar voor mij is dit echt doodeng. Gelukkig gaat het dus allemaal beter en ik weet zeker dat ik weer helemaal beter ga worden. Ik merk steeds meer dat mijn gezonde verstand weer de baas wordt over dat ‘zieke’ stukje in mijn hoofd. En aan de andere kant, als ik dit nooit had gekregen was mijn blog ook nooit zo geworden zoals die nu is. Ik heb het afgelopen jaar veel tijd gehad om te investeren en dat werpt nu duidelijk z’n vruchten af.

De reden dat ik dit heb geschreven is omdat ik me er absoluut niet voor schaam en het graag met jullie lezers wil delen. Het is toch iets wat bij mij hoort (nog wel) en zo leren jullie ook dit stukje van mij kennen. En weet je het voelt fijn om het keer van me af te schrijven!