Persoonlijk: Deel 3

De laatste tijd kreeg ik ineens steeds meer vragen over mijn straatvrees. ‘Wat is het precies’, ‘ben je bang voor mensen’, ‘Hoe gaat het nu met je’ etc. etc. Wel toevallig want ik was al een tijdje van plan om weer een keertje een persoonlijk update te doen. Ik vind het belangrijk dat jullie mij een beetje leren ‘kennen’ en daar hoort ook mijn ‘zieke’ kant (klinkt raar) bij. Ook weet ik dat ik lezeressen heb die hetzelfde hebben en wie weet kan ik zo ook een beetje helpen. Geen zin in een persoonlijk verhaal (het is trouwens voornamelijk positief), dan niet verder lezen ;D…

Laat ik eerst eens vertellen wat ik precies heb en wat straatvrees is, wel denk ik dat het per persoon verschillend is. Mijn straatvrees heeft heel simpel te maken met bang zijn voor de angst die misschien wel gaat komen. Ongeveer ruim twee jaar geleden heb ik voor mijn darmen een erg vervelend onderzoek gehad en toen ben ik voor het eerst gaan hyperventileren. Ik denk dat veel van jullie wel weten wat het is maar toch hier even een stukje wat het exact is:

Bij hyperventilatie ademen mensen sneller en dieper dan normaal. Bij iedere ademhaling krijgen we de zuurstof binnen die nodig is voor allerlei lichamelijke processen.
Bij deze processen ontstaat koolzuur, dat we weer uitademen. Als er te snel of te diep wordt ingeademd, wordt er te veel zuurstof in korte tijd opgenomen en wordt er ook te veel koolzuur uitgeademd. Hierdoor blijft er te weinig koolzuurgas in het bloed, waardoor de lichaamsprocessen worden verstoord. Dit veroorzaakt klachten die op zich niet ernstig, maar wel bijzonder lastig zijn, zoals benauwdheid, beklemming op de borst, hartkloppingen, tintelingen in vingers, voeten of mond, transpiratie en duizeligheid.

Heel vervelend en erg beangstigend, vooral de eerste paar keer omdat je niet weet wat je overkomt. Na het onderzoek ging het eerst wel goed met me. Totdat ik een keer in de stress schoot en meteen kwam ik weer in een hyperventilatie aanval. Eerst trok ik me er niet zo heel veel van aan en deed ik gewoon mijn dagelijkse dingen. Ik ging elke dag boodschappen doen, ik werkte, ik studeerde, ik stapte op de fiets naar mijn pony en bij wijze van zou ik zo in de trein naar Amsterdam stappen. Totdat ik op een gegeven moment steeds vaker ging hyperventileren. Ik denk ongeveer wel twee tot drie keer per dag en ze werden ook steeds heftiger. In die tijd voelde ik me zo verschrikkelijk. Het was heel vermoeiend, lichamelijk maar psychisch eigenlijk nog veel zwaarder. Als je hyperventileert heb je heel simpel gezegd het gevoel dat je doodgaat (klinkt heel raar, maar het is zo). En elke keer tijdens het hyperventileren moet je continu jezelf in je hoofd er van overtuigen dat je niet doodgaat en dat het ook weer overgaat. In het begin was dit super moeilijk en heel zwaar. Doordat mijn paniekaanvallen steeds meer voor kwamen ben ik dingen gaan vermijden. Niet meer naar de supermarkt, niet meer naar school, niet maar naar mijn werk, niet meer winkelen en langzaam maar zeker kwam ik helemaal nergens meer. Ik zat alleen maar thuis in mijn ‘veilige zone’. En zo heb ik eigenlijk mijn straatvrees ontwikkeld en is het zo ontstaan. Achteraf (waar ik nu niets meer aan heb en ik kijk ook absoluut niet meer terug, maar juist naar voren) kan ik mezelf voor mijn hoofd slaan dat ik toen alles ging vermijden. Ik heb mij in die tijd heel naar gevoeld, misschien wel zelfs wel tegen het depressieve aan. Ik zat eigenlijk alleen nog maar op bed en zag eigenlijk maar weinig mensen en ik vond het eigenlijk maar saai zo. Wat wel heel fijn was en wat nog steeds heel fijn is, is dat ik mijn blog heb. Mijn blog is heel belangrijk voor mij, omdat ik op deze manier iets kan doen waar ik enorm veel plezier aan heb zonder dat ik mijn huis uit moet. Langzaam maar zeker ging het op een gegeven moment wel weer iets beter met me, ik voelde mij in ieder geval psychisch veel sterker en ook gewoon vrolijker. Ik weet nog dat ik op een verjaardag was en dat mijn oudste zus zei: ‘San, ik zie dat het weer wat beter met je gaat, je ogen stralen weer’. En dat raakte mij toen heel erg en nu ik het zo weer typ ook weer, want ze had zo gelijk.

En zo heb ik eigenlijk straatvrees ontwikkelt, puur omdat ik bang ben dat ik buiten ga hyperventileren. Dus eigenlijk bang voor de angst. Eigenlijk weet ik ook inmiddels na ruim een jaar dat buiten niets gebeurt, maar in mijn hoofd zit het zo diep dat het langzaam maar zeker moet gaan slijten. Waarschijnlijk is het voor jullie heel normaal om naar buiten te gaan en voel je eigenlijk geen angst maar voor mij is het juist heel normaal dat mijn lichaam bij naar buiten gaan de alarmbellen laat rinkelen. Dit is ook iets waar ik zelf niet heel veel aan kan doen omdat mijn hersenen in weze gewoon foute connecties legt: ‘Naar buiten, oeh eng laten we maar adrenaline aanmaken’. Het enige wat ik nu hier aan kan doen is door ‘gewoon’ het te doen en zo weer langzaam vertrouwen krijgen, alleen dit is niet altijd even makkelijk omdat mensen toch snel de ‘makkelijke’ weg kiezen.

Maar hoe gaat het nu eigenlijk met me? Ik kan eigenlijk wel stellen dat het heel goed met me gaat. Ik ben er nog niet maar ik ben alweer een stukje dichterbij. Ik hoef niet meer ‘per se’ binnen te blijven. Wil ik namelijk een weekendje weg of op visite dan doe ik dit ook ‘gewoon’, wel met de auto (dit doe ik trouwens sinds kort wel met een kwart pilletje wat kalmerend werkt). Het is echt elke keer heel moeilijk, vooral de eerste tien minuten en daarna is er eigenlijk niets meer aan de hand. Doordat het steeds zo goed gaat, krijg ik ook steeds meer vertrouwen en over een tijdje fiets ik gewoon weer overal heen. Ook heb ik bijna nooit meer een paniekaanval, misschien een keer maand en vaak ook helemaal niet zo heftig. Vaak voel ik het ook wel een beetje ‘opkomen’ en kan ik het zelf wel snel in de kiem smoren door mijn gezonde verstand te gebruiken en me te concentreren op mijn ademhaling. Natuurlijk ga ik ook elke dag zeker drie keer naar buiten om mijn lieve hondje Puck uit te laten. Ook dit is heel fijn want zo kan ik toch een beetje genieten van buiten en in de buurt van mijn huis ben ik zelfs niet eens meer bang. Verder doe ik ook steeds meer dingen en ik ben af en toe erg verbaasd over de dingen die ik allemaal kan. Zo ga ik af en toe naar een winkel (wel samen met iemand) en zo heb ik nog veel meer dingen gedaan waarvan ik niet wist dat ik het nog kon, bijvoorbeeld naar Italie… Op dit moment heb ik geen therapie meer omdat het probleem was dat ik er niet echt kon komen omdat ik mijn huis niet uit durfde. Binnenkort wil ik toch weer een therapie gaan volgen omdat ik er nu ook echt klaar voor ben en ook wel besef dat ik het nodig heb om weer helemaal beter te worden. Hopelijk na de therapie kunnen jullie kennis maken met Sanne 2.0.

Zo een heel verhaal maar ik hoop dat het voor jullie nu wat duidelijker is wat straatvrees/paniekaanvallen etc. inhoudt, maar het kan natuurlijk voor iedereen verschillend zijn. En zoals jullie hebben kunnen lezen gaat het echt wel heel goed met me en kan ik eindelijk weer een beetje leven. Dit komt denk ik ook wel door mijn instelling omdat ik nu alles weer veel positiever inzie en soms dingen ook ‘gewoon’ doe met mijn verstand op nul. Ik ben er nog niet maar ik kom er wel, dat weet ik 100% zeker! Voor de mensen die hier ook mee dealen, ik weet hoe zwaar het is maar blijf vooral geloven dat je beter wordt en dat je veel meer aankunt dan dat je beseft! Mocht je nu nog steeds vragen hebben, of je verhaal kwijt willen? Mail me of laat een comment achter…

(Vanmiddag trouwens een ‘normale’ update, namelijk een filmpje!)